یک ایمپلنت مغزی جدید قادر خواهد بود درد را در لحظه تشخیص داده و پایان دهد و زمینه ایجاد ایمپلنت برای سایر بیماری‌های مغزی را نیز فراهم کند.
همه ما از اینکه سردردهای میگرنی در روزهای شلوغ به سراغمان می‌آیند، متنفر هستیم و اغلب چاره‌ای نیست جز اینکه دارو بخوریم یا با استراحت منتظر بمانیم تا درد فروکش کند. اما اگر همه چیز خوب پیش برود، یک ایمپلنت مغزی در آینده نزدیک خواهد توانست میگرن را قبل از حمله متوقف کند.
این ایمپلنت به دست محققان دانشگاه نیویورک(NYU) در دست توسعه است و نتایج مطالعه آنها در مجله Nature Biomedical Engineering منتشر شده است.
این ایمپلنت مغزی در مراحل اولیه آزمایش خود روی موش‌ها آزمایش شد. ممکن است این دستگاه هنوز از استفاده پزشکی روی انسان دور باشد، اما یک موفقیت مهم در مدیریت درد است.
این اولین بار است که یک ایمپلنت اقدام به چنین کاری می‌کند. تاکنون از ایمپلنت یا کاشت مغزی برای ارسال متن، بازخورد لمسی و حتی اجازه دادن به میمون‌ها برای بازی کردن بازی‌های رایانه‌ای استفاده شده بود.
آنچه محققان در دانشگاه نیویورک موفق به انجام آن شده‌اند، استفاده از سیگنال برای پیش‌بینی درد و سپس استفاده از سیستم دیگری برای مهار آن است. این کار ممکن است خیلی منطقی به نظر برسد، اما وقتی تلاش می‌کنید تا این روش در مغز کار کند، کار بسیار دشوار می‌شود.
این تیم تحقیقاتی برای پیش بینی درد، الکترودهایی را در ناحیه قشر قدامی مغز(ACC) کاشتند که به عنوان پردازنده سیگنال‌های درد شناخته شده است. محققان برای کاهش درد یک کابل فیبر نوری را در منطقه قشر پیش پیشانی مغز(PFC) نصب کردند. مطالعات قبلی نشان داده بود که فعال سازی سلول‌های عصبی در منطقه PFC باعث کاهش سیگنال‌های درد در موش صحرایی و همچنین پستانداران می‌شود. وقتی ACC سیگنال‌های درد را دریافت می‌کند، این ایمپلنت، فیبر نوری را به سمت فعال شدن هدایت می‌کند و نور را به نورون‌های منطقه PFC می‌تاباند و آنها را فعال می‌کند. در واقع با این روش، درد در لحظه تشخیص داده می‌شود.
اما چگونه موش صحرایی قرار است به ما بگوید که دردش فروکش کرده است؟ محققان برای آزمایش اینکه آیا این ایمپلنت کار می‌کند یا نه، موش‌ها را در معرض درد مشهود مانند فرو کردن خار در پنجه‌های آنها قرار دادند تا واکنش‌های فوری را برانگیزند و مشخص شد هنگامی که این ایمپلنت روشن می‌شود، موش‌ها 40 درصد کندتر پنجه‌های خود را عقب می‌کشند.
این کار همچنین در نشان دادن روش‌های جایگزین مدیریت درد مفید است. همچنین از آنجایی که استفاده طولانی مدت از مسکن‌ها و مواد افیونی برای تسکین درد منجر به اعتیاد به این داروها می‌شود، این ایمپلنت می‌تواند جایگزین مناسبی باشد.
"جینگ وانگ" از محققان این مطالعه می‌گوید: از آنجا که این دستگاه فقط در صورت بروز درد فعال می‌شود، خطر استفاده بیش از حد و هرگونه احتمال عدم تحمل و پس زدن را کاهش می‌دهد. این ایمپلنت برخلاف مواد افیونی، هیچ پاداشی فراتر از تسکین درد ندارد و بنابراین خطر اعتیاد را به حداقل می‌رساند.
دیدگاه‌ها
هیچ نظری هنوز ثبت نشده است.