مدیر عامل شرکت اینتل یعنی پت گلسینگر امروز در طی انتشار برنامه‌های جدید اینتل و نقشه راه این شرکت اعلام کرد که اینتل در حال بازنگری در مورد نحوه انتشار پردازنده‌های خود و همچنین برند‌های تحت نظارت خود است. همچنین برنامه جدیدی در مورد نوآوری‌های نیمه هادی خود در پیش دارد.
این اطلاعیه شامل برنامه‌های گسترده‌ای در نیم دهه آینده نقشه راه پردازنده‌های اینتل است که فناوری‌های جدید مربوط به ساخت تراشه و بسته‌بندی آن را شامل می‌شود و همچنین نوید پیشرفت سالانه نوآوری با هدف نهایی بازگشت اینتل به رهبری خود در بازار پردازنده تا سال ۲۰۲۵ را می‌دهد.
محصولات آینده اینتل (با شروع عرضه تراشه‌های نسل دوازدهم ادلر لیک در اواخر امسال) دیگر از نام‌های معمول معماری‌های نانومتری استفاده نخواهند کرد که هم آن و هم بقیه صنعت تراشه‌سازی سالهاست از آن استفاده می‌کنند. در عوض، اینتل یک طرح جدید برای نامگذاری ارائه می‌دهد که می‌گوید یک دید دقیق‌تر از معماری‌های مختلف پردازنده را در صنعت و همچنین چگونگی متناسب بودن محصولات اینتل در آن چشم انداز را ارائه می‌دهد.
اینتل نامگذاری پردازنده‌های خود را دوباره تغییر نام می‌دهد
نحوه عملکرد در عمل این است که به جای ارائه برخی از اسم‌های مبتنی بر ۱۰ نانومتری (مانند تراشه‌های ۱۰ نانومتری سوپرفاین سال گذشته)، از تراشه‌های جدید نسل سوم ۱۰ نانومتری به عنوان اینتل ۷ یاد می‌شود.
در نگاه اول، به نظر می‌رسد این اقدام کاملاً شبیه به یک تاکتیک ارزان بازاریابی است که برای ایجاد تراشه‌های ۱۰ نانومتری آینده اینتل در کنار محصولات ای ام دی، که قبلاً از معماری ۷ نانومتری تی اس ام سی یا تراشه‌های ۵ نانومتری ام ۱ اپل هستند، رقابتی‌تر به نظر می‌رسد. و گرچه از نظر فنی درست است، اما آنقدر‌ها هم که لزوماً به نظر می‌رسد، مقایسه‌ایده آلی نیست چرا که در صنعت نیمه هادی‌های مدرن، نام معماری به معنای اندازه‌ترانزیستور روی تراشه نیستند.
به لطف پیشرفت‌هایی مانند فناوری‌های بسته‌بندی سه بعدی و واقعیت‌های فیزیکی طراحی نیمه هادی، که از سال ۱۹۹۷ تاکنون اتفاق نیفتاده است، از منظر فنی، تراشه‌های ۱۰ نانومتری اینتل با استفاده از فناوری‌های تولید مشابه و ارائه تراکم‌ترانزیستور قابل مقایسه، با سخت‌افزار‌های جدید مبتنی بر معماری ۷ نانومتری از رقبایی مانند تی اس ام سی یا سامسونگ برابری می‌کنند.
این چیزی است که به سخت‌افزار تجاری نیز ترجمه می‌شود. قبلاً دیده‌ایم که تراشه‌های ۱۰ نانومتری فعلی اینتل هنوز با تراشه‌های پیشرفته ۷ نانومتری رایزن شرکت ای ام دی قابل رقابت هستند. همه این‌ها می‌توانند نشان دهنده این موضوع باشند که تغییر نام تجاری اینتل در اینجا کاملاً ناعادلانه نیست، حتی اگر تجزیه و تحلیل را زمانی که پیشرفت‌های بزرگتر تغییر معماری با نامگذاری جدید اتفاق می‌افتد، دشوار کند.
در اینجا نگاهی به نقشه راه جدید اینتل و معنای واقعی آن می‌اندازیم.
• اینتل ۷ نام جدیدی برای فناوری نسل نهم اینتل ۱۰ نانومتری و جانشین ۱۰ نانومتری سوپرفاین اینتل است (همان تراشه‌های نسل دوم ۱۰ نانومتری اینتل که بیشتر در تراشه‌های نسل یازدهم تایگر لیک این شرکت یافت می‌شود). اینتل گفته است که سخت‌افزار جدید اینتل ۷ تقریباً ۱۰ تا ۱۵ درصد بهبود عملکرد در توان برابر در مقایسه با نسل قبلی را ارائه می‌دهد.
یا همانطور که همیشه اتفاق می‌افتد، درصورتی که تولیدکنندگان سخت‌افزار ترجیح دهند عملکرد پردازشی را افزایش ندهند، بازده انرژی و عمر باتری را بهبود می‌بخشند.
اولین محصولات مبتنی بر اینتل ۷ در اوایل امسال با تراشه‌های پیش نمایش شده ادلر لیک در اواخر سال ۲۰۲۱ برای محصولات مصرفی و تراشه‌های سفایر رپیدز در سال ۲۰۲۲ برای مراکز داده نمایش داده می‌شوند.
• اینتل ۴ معماری جدید اینتل است که به طور رسمی به عنوان معماری ۷ نانومتری اینتل شناخته می‌شود که بدنبال مشکلات تولید این تراشه‌ها توسط اینتل، این شرکت مجبور شد از تابستان گذشته تا سال ۲۰۲۳ عرضه آن را به تأخیر بیندازد. عرضه اینتل ۴ در ابتدا برای سال ۲۰۲۱ برنامه‌ریزی شده بود، این مهمترین جهش در فناوری بعدی اینتل است که از فناوری ماوراء بنفش شدید استفاده می‌کند.
ماوراء بنفش شدید چیزی که قبلاً توسط محصولات مربوط به معماری ۵ نانومتری سامسونگ و تی اس ام سی استفاده شده است. این سیستم هنوز از همان معماری گسترده‌ترانزیستور فین فت استفاده می‌کند که اینتل از سال ۲۰۱۱ استفاده کرده است. به لطف همه این پیشرفت‌ها، انتظار می‌رود اینتل ۴ دارای تراکم‌ترانزیستور حدود ۲۰۰ میلیون ۲۵۰ میلیون‌ترانزیستور در میلی متر مربع باشد، در حالی که تراکم‌ترانزیستور معماری ۵ نانومتری فعلی تی اس ام سی در حدود ۱۷۱٫۳۰ میلیون‌ترانزیستور در هر متر متر مربع است.
اینتل گفته است که این شرکت در حالی که سطح کلی اندازه‌ترانزیستور‌ها را کاهش می‌دهد، تقریباً ۲۰ درصد افزایش عملکرد در وات را ارائه می‌دهد. تولید این تراشه‌ها برای نیمه دوم سال ۲۰۲۲ تنظیم شده است و اولین محصولات اینتل ۴ برای سال ۲۰۲۳ برنامه‌ریزی شده است (متور لیک برای محصولات مصرفی و‌گرانیت رپیذز برای مرکز داده).
• اینتل ۳ که برای تولید در نیمه دوم سال ۲۰۲۳ تنظیم شده است، نام جدیدی برای محصول نسل دوم ۷ نانومتری تحت طرح نامگذاری قبلی اینتل است. مانند اینتل ۴، این هنوز یک محصول فین فت است، اگرچه اینتل گفته است که بهینه‌سازی بیشتر و استفاده از ماوراء بنفش شدید را برای تقریبا ۱۸ درصد افزایش عملکرد در هر وات در مقایسه با اینتل ۴ ارائه می‌دهد. هنوز تاریخ انتشار یا نام محصولی برای تراشه‌های اینتل ۳ اعلام نشده است، اما احتمالاً آن‌ها تا سال ۲۰۲۴ در دسترس نخواهند بود.
اینتل ۲۰ ای نامی برای نسل بعدی فناوری‌های اینتل است که طبق طرح قدیمی، معماری کمتر از ۷ نانومتر با برند قبلی بوده است. همچنین این مهمترین اطلاعیه‌ای است که اینتل امروز اعلام کرد. این تراشه از نظر فناوری، اعلامیه‌ای است که اینتل شاهد اولین معماری جدید‌ترانزیستور خود از زمان فین فت در سال ۲۰۱۱ است.
ریبن فت معماری جدید اینتل و اولین معماری‌ترانزیستوری این شرکت به عنوان دروازه‌ای همه جانبه از سوی این شرکت به سمت آینده است. ربین فت یک فناوری کاملاً جدید‌ترانزیستور برای این شرکت است که نوید چگالی‌ترانزیستور بیشتر و اندازه‌های کوچکتر را می‌دهد. علاوه بر این، ۲۰ ای با معرفی پاورویا به عنوان فناوری جدیدی که به ویفر‌ها اجازه می‌دهد در کنار تراشه تغذیه شوند، به جای اینکه نیاز به چرخش الکتریسیته به جلو داشته باشد.
۲۰ ای در واقع به منظور شروع دوران استفاده از آنگستروم در طراحی نیمه هادی نامگذاری شده است. آنگستروم واحد اندازه‌گیری کوچکتر از نانومتر است. (۲۰ ای برابر با ۲ نانومتر است، اگرچه مانند سایر نام‌های اینتل با برند تجاری فوق، اینتل ۲۰ ای به اندازه‌گیری خاصی روی خود محصولات اشاره نمی‌کند. )
انتظار نمی‌رود اینتل ۲۰ ای تا سال ۲۰۲۴ عرضه کند و مانند اینتل ۳، هنوز تاریخ انتشار یا محصولات رسمی اعلام شده‌ای ندارد.
اینتل ۱۸ ای آینده نگرانه‌ترین قسمت در نقشه راه اینتل است و نسل دوم فناوری ریبن فت اینتل را برای یک جهش بزرگ دیگر در عملکرد‌ترانزیستور به نمایش می‌گذارد. اینتل می‌گوید که اینتل ۱۸ ای برای اوایل سال ۲۰۲۵ در دست توسعه است و انتظار دارد این نسل از فناوری بتواند رهبری نیمه هادی خود را دوباره برقرار کند.
علاوه بر تمام اخبار مربوط به نقشه راه معماری‌های این شرکت، اینتل همچنین از دو به روزرسانی عمده در فناوری‌های بسته‌بندی تراشه‌ای فووروس (نسل دوم آن قرار است در سال ۲۰۲۳ در متور لیک اینتل ۴ رونمایی شود) خبر داد. به لطف این فناوری جدید، عناصر موجود در تراشه به یک قالب واحد تبدیل می‌شوند، مانند تراشه‌های لیک فیلد اینتل که پنج هسته پردازنده، یک پردازنده گرافیکی یکپارچه و دی رم را بهم پیوسته و جمع می‌کند تا فضای داخلی را در مقایسه با طراحی سنتی ذخیره کند.
فووروس آمنی با سهولت در ترکیب و مطابقت اجزای تراشه، بدون توجه به اندازه خاص آن‌ها، امکان ایجاد تنوع بیشتر در تراشه‌های انباشته را فراهم می‌کند. به عنوان مثال، این فناوری اجازه می‌دهد تا یک جزء یا اصطلاحاً کاشی پایه کوچکتر از کاشی بالایی یک پشته باشد. و فووروس دایرکت امکان اتصال مستقیم مس به مس بین اجزای سازنده، کاهش مقاومت و کاهش سطح دست انداز‌ها را فراهم می‌کند. هر دو فناوری جدید فووروس برای تولید در سال ۲۰۲۳ برنامه‌ریزی شده است.
ممکن است نام‌های جدید اینتل به این شرکت کمک کند تا محصولات فعلی و آتی خود را با دقت بیشتری در برابر رقبای خود به تصویر بکشد، اما واقعیت این است که اینتل از رقبای خود عقب است. حتی با پذیرفتن اینکه اینتل ۷ با محصولات ۷ نانومتری سایر کارخانه‌ها هم تراز است، این ریخته‌گری‌ها از تراشه‌های ۷ نانومتری و سخت‌افزار ۵ نانومتری گذشته اند.
این بدان معناست که شرکت‌هایی که به آن ریخته‌گری‌های خارجی اعتماد می‌کنند -مانند اپل، ای ام دی، انویدیا، کوالکام و تقریباً هر شرکت بزرگ فناوری دیگر – هنوز هم می‌توانند تراشه‌هایی پیشرفته‌تر از بهترین کار‌های اینتل دریافت کنند. به عنوان مثال مک‌های دارای تراشه ام ۱ فوق العاده اپل از تراشه‌های ۵ نانومتری تی اس ام سیاستفاده می‌کنن و به راحتی از محصولات قابل مقایسه اینتل پیشی می‌گیرند.
شایعات حاکی از آن است که ای ام دی از اوایل سال ۲۰۲۲ روی پردازنده‌های ۵ نانومتری زن ۴ نیز کار خواهد کرد، که می‌تواند رقابت مشابهی را برای اینتل از رقیب خود ارائه دهد.
اینتل حتی با داشتن رشدی بلند پروازانه و سالانه برای نقشه راه، از بازی عقب افتاده است. انتظار نمی‌رود تا اینتل ۲۰ ای در سال ۲۰۲۴ به طور کامل بازار تراشه‌های مختلف را تصاحب کند و انتظار نمی‌رود که تا سال ۲۰۲۵ این شرکت با عرضه اینتل ۱۸ ای رهبری تجارت نیمه هادی را بدست آورد و همه این‌ها با این فرض است که اینتل دیگر هیچ تأخیری در عرضه معماری‌های جدید خود ایجاد نمی‌کند، مانند معماری ۱۰ نانومتری و ۷ نانومتری (که بدون شک این شرکت را در وهله اول وضعیت قرار می‌دهد).
هرچند پس از سال‌ها عقب نشینی، واضح است که اینتل احیا شده و قرار نیست برای همیشه از دو رقابت‌ها عقب بماند. چند سال آینده خواهیم دید که آیا تلاش‌های آن کافی است یا خیر.
دیدگاه‌ها
هیچ نظری هنوز ثبت نشده است.